Madhuram

Sabu, Thaju, Ravi ve diğer bir grup, kalabalık bir devlet hastanesinin yıpranmış duvarlarının dışında endişeyle toplanır. Kalpleri endişe ve üzüntüyle dolu, hepsi de sevdikleri aile üyelerinin çok ihtiyaç duydukları tıbbi tedaviyi almalarını beklemek gibi ortak bir noktayı paylaşıyorlar. Hastane arazisi, her bir kişinin endişesinin ağırlığının havada hissedildiği, duyguların eridiği bir pota haline gelir. Saatler geçtikçe, bir zamanlar birbirine yabancı olan bu insanların arasındaki bağ her geçen an daha da güçlenir. Dili, kültürü ve geçmişi aşan sözsüz bir destek ağı oluşturarak birbirlerinin arkadaşlığında teselli buluyorlar. Onları bir araya getiren acı ve belirsizliğe rağmen, ortak dostluklarında bir umut ışığı keşfederler.