Geçmişin ağırlığı omuzlarına çökmüş olsa da içinde filizlenen hisleri görmezden gelmek imkânsızdı. Yıllar boyunca kaçınılan duygular, tanıdık bir gülümseme ve sıcak bir dokunuşla yeniden canlanıyordu. Ancak her anın içinde, geçmişin gölgeleri sinsice süzülüyor, neyin gerçek neyin kuruntu olduğunu ayırt etmeyi zorlaştırıyordu. Bir çift gözde güven bulmak, içindeki kırık parçaları birleştirmeye yetecek miydi? Sevginin verdiği huzur, eski korkuların sesini bastırabilir miydi? Geceleri uyanıldığında, odadaki sessizlik bile geçmişin yankılarından kaçamıyordu. Kalp, geleceğe yönelmek istese de zihin, eski yaraları sürekli hatırlatıyordu. Kaçış mümkün müydü, yoksa bu yalnızca yeni bir başlangıç yanılsaması mıydı?
